به بهانه روز جهانی ورزشی نویسان

ضمن درود و تبریک به همه همکاران و زحمتکشان عرصه پر افت و خیز رسانه ورزش، فرصت را مغتنم دانستم تا چند سطری خودمانی با همقطاران خود گفتگو کنم. در دنیای کنونی ورزش و روند پیشرفت جهانی آن که با سرعتی فراتر از ثانیه ها در حوزه رسانه و خبرنویسی در حال حرکت است، همواره اتفاقات خوشایند و ناخوشایندی مترتب بر این شغل خطیر چه بعنوان یک فریلنسر (خبرنگار آزاد) یا ژرونالیست وابسته ( در استخدام یک نهاد رسانه ای) در حال بروز و رخداد است. اما، مسیر حرکت یک خبرنگار در هر سطحی یک رسالت بیشتر ندارد و آن هم انعکاس واقعیات به دور از جهت گیری یا انتفاع شخصی است؛ موضوعی که بعضا مورد غفلت یا تزاحم منافع افراد در حوزه تخصصی رسانه قرارگرفته یا دستخوش سوءبرداشتهای غیرمتعارف مخاطبین بواسطه عملکرد غیرحرفه ای شخصی می شود. در این باب، قلمفرسایی بسیار وجود دارد و مقصود نگارنده این مقال نقد عملکرد تخصصی خبرنگاران بویژه در حوزه بسکتبال نیست. اما بخوبی واقفیم که برخی از خبرنگاران یا گزارشگران این حوزه علاوه بر انتشارات مداخله جویانه حتی دست به خودکشی نهنگ گونه ای میزنند که تیتر این نوشته دقیقا خط بطان کشیدن بر شئون حرفه ای همه ما خواهد بود. بدون ذکر نام و با استناد به دیده ها و شنیده های متقن و مستند از برخی از دوستان رسانه ای همواره عبارتهایی نظیر “توهین به خبرنگاران”، “عدم حفظ احترام”، ” بی احترامی و هتاکی”، “درگیری فیزیکی”، “اخراج از مکان مسابقه” و در نهایت واماندگی “ابطال مجوز و کارتهای خبرنگاری” به چشم می خورد و متاسفانه برخی از همکاران، آنها را به نادرستی و با نوعی “مرا دریابید” بازگو می نمایند. فارغ از مردود بودن هرگونه اهانت یا بی احترامی در هر سطحی به هر شخص حقیقی یا حقوقی و به هر دلیلی، اذعان بر دریافت توهین ضمن ابراز صریح درماندگی و ناتوانی، می تواند دلایلی غیرحرفه ای هم داشته باشد. از خودمان پرسیده ایم اگر در مقام مقابل؛ همین سوال، نقد، نوشته، افترا یا اهانت چه مستقیم یا غیرمستقیم از خودمان میشد؛ واکنش چه چیز بود؟! بعنوان یک خبرنگار بر این باورم که باید از خودم آغاز کنم. آغاز از شروع فعالیت. یعنی همان نقطه سرخط. در غیراینصورت تمامی ما خبرنگاران بطور بالقوه متهم به دریافت رشوه و پول خواهیم بود یا پای چوبین استدلالیون. چرا به سادگی و به بدترین نحوه ممکن عنوان می کنیم که فلان مسئول به ما توهین کرد؟! یا در فلان مکان ما را راه نداده اند؟! همیشه مسئولین مقصرند؟! از خودمان پرسیده ایم تا چه اندازه عرف، اصول و حرفه ای بودن را از شخص خودمان در ادای کلام، ادای احترام، بی طرفی، نقد منصفانه و به دور از تخریب، عدم تداخل سیاست زدگی و عوامفریبی با ورزش، عوامزدگی یا به اصطلاح روزمره جوگیر بودن را رعایت کرده ایم؟! بنظر این عضو کوچک از خانواده بزرگ رسانه ورزش، حفظ شئون و احترام همواره دوسویه خواهدبود. مهربانی جوابش نامهربانی نیست مگر با بدزبانی، تندی، تخریب و تهدید. به خودم توصیه می کنم؛ حرفه ای تر باشیم تا رفتار حرفه ای ببینیم، تا همان خطوط نانوشته قرمز را به درستی رعایت کرده باشیم، تا بی احترام نشویم و برچسب دریافت نکنیم. بیان این موضوع با برچسبهایی چون وابستگی مالی و تفکری به جناح بندی خاص ورزشی یا سیاسی کاملا متفاوت است چراکه شخصا بعنوان یک خبرنگار آزاد فعالیت و همواره سعی بر حفظ شئون و ارزشها داشته ام، اما در نقد هم منصفانه و با ذکر ادله و با کلام نرم و اثرگذار به پیشبرد روند انعکاس اخبار پرداخته ام.

*رسانه تخصصی بسکتبال زنان چهل*

هاله یارمحمدی