مصاحبه با فرزانه جمامی

فصل گذشته، فصل بسیارعجیبی بود، فکر می کنم اولین سالی بود که پس از ۱۴ سال حضور مداوم در لیگ برتر، تیم نداشتم، به دلیل اینکه همیشه فکر می کردم، حضور داشتن و فعال بودن در لیگ برتر باعث می شود که دیده شوی و با توجه به اینکه جوان ترین مربی لیگ برتر هستم و تجربه زیادی دارم اما هیچ وقت جایگاهی در تیم ملی نداشته ام. در هر حال، امسال ترجیح دادم با شرایطی که لیگ برتر دارد و با توجه به اینکه، دو سال هزینه های بسیاری را متحمل شدم یک سال از این فضا دور باشم. البته یکی ازعلت های دیگر این بود که دوست داشتم،رو بازیکنان کوچکترهم سرمایه گذاری کنم و آنها را رشد بدهم و بالا سر بازیکنان پایه باشم و بتوانم بازیکن جدید وارد بسکتبال ایران کنم.از یک جایی به بعد، بعد از این همه سال، تلاش ها و حضورت، هیچ اهمیتی ندارد و یک جاهایی میبینی که افرادی که در بسکتبال نیستند، خیلی جاها هستند و حضور دارند! در ابتدا حس خیلی بدی بود، به آن شرایط عادت کرده بودم و دلم تنگ شده بود، البته در لیگ جوانان فعالیت داشتم و حس دلتنگی زیاد نبود اما لیگ برتر فضای متفاوتی دارد و اینکه اوایل خیلی با خودم کلنجار می رفتم و ناراحت بودم اما بعد، با این موضوع کنار آمدم. برای بازیکنان هم تجربه جدیدی بود که دوست داشتند در تیم های دیگر بازی و تجربه کسب کنند و ببینند شرایط تیم های دیگر به چه صورت است. تصورم این است که چه مربی و چه بازیکن این حق را دارند که تجربه های جدیدی به دست آوردند. در کل، چه بهترین مربی باشی و چه بهترین مربی بازیکن ساز و با سواد و بروز هم باشی، با توجه به امکاناتی که داریم، نمی توان توقع کار کردن حرفه ای را در ایران داشته باشیم زیرا که زیر ساخت های ما در بسکتبال بسیار نا امید کننده است. باشگاه کنکو، در بسکتبال سه نفره فعالیت ویژه ای دارد، تقریبا ما تمام مسابقات ۳*۳ را شرکت کردیم و توانستیم در ۴ رده نوجوانان، جوانان، بزرگسالان و امید مجوز مسابقات کشوری را کسب کنیم و جز باشگاه هایی بودیم که در هر ۴ رده، مجوز مسابقات کشوری را به دست آوردیم. البته در رده پایه تجربه اول ما بود اما در بزرگسالان، کنکو مقام اول را به دست آورده بود. از نظر کیفی و برنامه ریزی مسابقات ۳ به ۳ تعریفی نداشت. فکر میکنم باید به صورت بهتر و با کیفیت بالاتر این مسابقات را برگزار کنند.یک سری مسائل بسیار ما را اذیت کرد، اینکه مسابقات ۳ به ۳ همزمان با مسابقات دانشجویی و مسابقات تهران بود و کمی بازیکنان را اذیت می کرد، به طور مثال، بازیکنان گاهی یک هفته پشت هم بازی داشتند و فکر میکنم اولین مسئله ای که در برگزاری مسابقات بسیار مهم است، این است که، فدراسیون بسکتبال یک تقویم منظم با هیات ها و دانشگاه ها داشته باشد تا چنین تداخل هایی به وجود نیاید، زیرا که احتمال آسیب دیدن بازیکنان بسیار بالاست. درباره حضور در لیگ برتر امسال هم، اگر بتوانم اسپانسر جذب کنم، حتما شرکت خواهم کرد. در بسکتبال حرفه ای، مربی ها هم همانند بازیکنان، در فصل نقل و انتقالات، منتظر هستند تا با باشگاهی به تفاهم برسند و قرارداد ببندند اما در ایران همه چی برعکس است، ما مربی ها باید دنبال اسپانسر بگردیم تا تیم خود را روانه ی لیگ برتر کنیم، البته این مدل کار کردن در ایران، چیزی جز عشق وعلاقه به بسکتبال بیشتر نیست.

*رسانه تخصصی بسکتبال بانوان چهل*